elanie tuurt uit het raam van haar eengezinswoning. De vensterbanken stonden vol met snuisterijen en souvenirs die ze in haar jeugd had verzameld. Van die typische voorwerpen die je aanschaft en waarbij aan het voorwerp meteen te zien is uit welk land het komt. Het is nooit haar bedoeling geweest met die souvenirs te pronken en aan voorbijgangers duidelijk te maken hoe avontuurlijk haar jongere jaren waren. De vensterbank is gewoon zo’n plek geworden waar de voorwerpen een plekje kregen.
Ze zit nogal oncomfortabel. De fauteuil is eerder geschikt voor het lichaam van een mens dan voor een kip. Daarom besluit Melanie meestal dan ook maar gewoon op de rugleuning te gaan zitten en het zitvlak te laten voor wat het is. Haar blik gaat van de ene naar de andere kant van de vensterbank. Ze laat haar blik rusten op een marmeren beeldje van een parkiet. Een souvenir van haar reis naar een land waarvan ze de naam vergeten is. Wel weet ze nog dat ze de reis niet alleen maakte. Ze was met haar vriendin Loetje. Af en toe komt Loetje op bezoek. Meestal pikt zij dan de fauteuil in. Stilzwijgend wordt Melanie gedwongen haar poten te laten rusten op de rieten stoel. Ze neemt het Loetje niet kwalijk: de rieten stoel is lang niet zo comfortabel als de fauteuil. En toegegeven, al doet Melanie dat niet graag: het postuur van Loetje, die overigens een geit is, past er beter in. Ondanks dat het zondag is, komt Loetje vandaag niet op bezoek. Blijkbaar is er een sterfgeval in de familie en is Loetje druk bezig met het regelen van een wake. Melanie kan het niet laten er een beetje van te balen – ergens vindt ze het egoïstisch. Niet per se van Loetje, maar van de gestorvene. Het was niet zomaar een sterfgeval, weet je. Het bleek een neef van Loetje te zijn. Nog vol in de bloei van zijn leven – hij en zijn vrouw hadden zelfs een aantal lammeren op komst. Het was een knap stel: zij was werkzaam bij een kinderboerderij en kreeg altijd een hoop aandacht van haar collega’s. Al wist zij ook dat het slechts aandacht was – geen serieuze flirts. Hij was nog zoekende naar een vaste baan. Sowieso was hij erg zoekende naar zijn leven.
Op verjaardagen vroegen de gasten in de verjaardagskring steevast: “Zeg Marcel, al werk gevonden? Of nog steeds op zoek?”
Nu wil niemand die vraag ooit horen als het antwoord niet “Ja, al een baan gevonden” is. Maar Marcel in het bijzonder ergerde zich mateloos aan zulk gezelschap. Uitgerekend in zijn werkloze periode waren er meer dieren dan ooit jarig en tegen de tijd dat hij zelf jarig was, stond hij erop dat niemand op visite kwam. Dat was dan weer ter ongenoegen van zijn vrouw, want die was verzot op verjaardagen.
Op een dag hadden Marcel en zijn vrouw een grote ruzie. Over geld, of werk of de hoeveelheid seks die ze per week hadden. Dat wist niemand eigenlijk. Melanie is dan wel een vrouw van een leeftijd waarbij het geaccepteerd is zulke persoonlijke vragen te stellen, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze het ook doet. Maar ze vermoedt dat het over de staat van werkloosheid van Marcel ging. Hoogstens een combinatie van dat en geld. Het was een ruzie van zo’n kaliber dat één van de twee het huis uit stormt.
In dit geval was het Marcel. En hij kwam niet meer terug. Nou ja, hij kwam wel terug, maar dan wel een week later. Morsdood. Had zichzelf voor een trein gegooid. Liet zijn familie in de steek en nu mocht Loetje zijn wake organiseren. Melanie was niet van plan aanwezig te zijn. Daar vond ze de situatie te onjuist voor.
Melanie heeft een hoop meegemaakt in haar leven. Kijk maar naar al die souvenirs in haar vensterbank. Ook een aantal liefdesrelaties, al waren die geen succes. Er leefden niet veel hanen in haar omgeving en ze was niet avontuurlijk op dat gebied een relatie aan te gaan met een andere diersoort. Goed, een gans had ze wellicht nog een kans gegeven, maar daar hield het dan ook wel bij op. Sowieso had ze er vrij weinig zin meer in na het aangaan – en uitgaan van een relatie met Jack.
Melanie springt van haar fauteuil af. Ze is moe en wil een dutje doen. Op weg naar de slaapkamer krijgt ze het warm. Opvliegers. Ironisch gezien krijgt ze die alleen wanneer ze van A naar B hupt – zonder ook maar één vleugel te laten fladderen. Sowieso worden je vliegkwaliteiten minder als de menopauze wordt bereikt. Tenminste: dat is wat haar huisarts Jacob zegt. Af en toe vindt Melanie het onzin dat een mannelijke hond haar moet vertellen hoe opvliegers van hennen werken. Het moet dan maar.
Misschien wil ze toch wat vertellen met die souvenirs in haar vensterbank. Misschien wil ze wel dat al die vreemdelingen die haar eengezinswoning dagelijks passeren even naar binnen turen en een blik werpen op alle vondsten. Dat ze dan denken “daar moet een echte wereldreiziger wonen”. En ergens was Melanie dat ook wel. Dus helemaal gelogen is het niet.
Toch is er één souvenir uit haar leven dat minstens zo waardevol is als de stoffige snuisterijen op de zuidelijke vensterbank die grenst aan de straatkant. Maar het is er één die ze liever niet zo opzichtig tentoonstelt. Het ligt veilig opgeborgen in een oud sigarenkistje dat ze zelf heeft gedecoreerd met maïs en kralen. Ja, ook kippen worden kippig en tegenwoordig zou ze het niet meer zo netjes kunnen als toen. De binnenkant van het kistje is gevoerd met een lila satijnen stof. In het midden ligt een gebroken ei. Veel zit er niet meer in – het conserveren van zoiets is bijna niet te doen in haar te vochtige appartement. Maar ooit zat daar haar meest waardevolle souvenir van het leven in. Nu ze in de menopauze zit, mag ze concluderen dat het een one-of-a-kind souvenir is. Dus eigenlijk past die niet tussen de collectie op haar vensterbank.